Είδα την ταινία. Όπως συμβαίνει με αρκετές επαναλήψεις μετά από δεκαετίες, μου φάνηκε λιγότερο εντυπωσιακή απ’ όταν την είχα δει πολύ νεώτερος. Η κεντρική ιδέα ξεκάθαρη και περνάει άμεσα στους θεατές. Το μουσικό κομμάτι του Μορικόνε πολύ δυνατό, αλλά επαναλαμβάνεται σε όλη την ταινία, οπότε ίσως θα πρέπει στην εκπομπή να συμπεριληφθεί μουσική και από κάποια άλλη πηγή.
Μιας και δεν την έβρισκα αλλού, την παρακολούθησα μέσα του youtube και έτσι έπεσα τυχαία επάνω σε μία ακόμα ταινία με πρωταγωνιστή τον Μαστρογιάννη, την οποία δεν γνώριζα. Η ταινία λέγεται I compagni, παραγωγή 1963. Νομίζω πως είναι παρεμφερής με το θέμα της εκπομπής, αλλά προσεγγίζοντάς το διαφορετικά.
Στην προκειμένη περίπτωση εξετάζεται η στάση όχι μόνο ενός ατόμου, μπροστά σε μια καίρια στιγμή η οποία θα κρίνει το μέλλον, αλλά μιας ολόκληρης κοινότητας, με κάθε μέλος της να εξετάζει την κατάσταση τόσο από προσωπική σκοπιά, όσο και ως συλλογικότητα. Όσο κι αν αυτό ακούγεται δύσκολο, η ταινία καταφέρνει να περάσει με πολύ εύστοχο και σαφή τρόπο το πώς αποφάσεις, οι οποίες κρίνουν το μέλλον ολόκληρων κοινωνιών, εξετάζονται πολυεπίπεδα (ή τουλάχιστον απαιτείται να εξετάζονται σε πολλαπλά επίπεδα) και πώς τελικά υλοποιείται αυτό. Αν και θεωρητικά πρωταγωνιστής είναι ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Μαστρογιάννη (ένας ακτιβιστής, οραματιστής, ιδεολόγος δάσκαλος), η ταινία προσφέρει βήμα σε πολλούς ακόμα χαρακτήρες, επιτρέποντάς τους να αποκτήσουν βάθος, και οι αποφάσεις και πράξεις τους βάρος για την εξέλιξη της πλοκής. Στο τέλος η ταινία αφήνει ένα ανάμικτο αίσθημα πίκρας και αισιοδοξίας στο τέλος, κάτι που δεν συμβαίνει με την ταινία των Ταβιάνι.
Αν την παρακολουθήσετε θα μπορούσαμε να τη συμπεριλάβουμε στην κουβέντα.
Τέλος, σχετικά με τη συζήτησή μας αναγνώσματα, τα οποία διάβασα πρόσφατα και ίσως μπορούμε να αναφέρουμε είναι ο “Οκτώβρης” του China Mieville και “Αναρχικοί και Μπολσεβίκοι στη Ρώσικη Επανάσταση”.