- Αυτό το θέμα έχει 28 απαντήσεις, 5 απαντήσεις και ενημερώθηκε τελευταία φορά 5 έτη, 10 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Μια ιδέα που έχω είναι για βιβλία και ταινίες με θέμα την επανάσταση. Να συζητήσουμε πάνω σε δυο γνωστά και δημοφιλή έργα.
Για βιβλίο προτείνω το “Οι θεοί διψούν” του Ανατόλ Φρανς και για ταινία το “Αλλονζανφαν” των αδελφών Ταβιάνι, που έχει και καταπληκτική μουσική να παίξουμε – αυτό ελπίζω να το φροντίσει η διεύθυνση 🙂 γιατί δεν έχω ιδέα πώς γίνεται :))
Η συζήτηση θα μπορούσε να επεκταθεί σε θέματα όπως η στάση του ανθρώπου σε ιστορικές στιγμές, η μεταστροφή του ανάλογα με τις εξελίξεις, η ουτοπία, το όραμα κλπ. Μπορούμε να αναφερθούμε και σε άλλα βιβλία και ταινίες, υπάρχουν άπειρα με αυτό το θέμα, συμφωνώ όμως με τον Κωνσταντίνο να ξεκινήσουμε από κάτι συγκεκριμένο.
Πώς σας φαίνεται;
Αν και με φοβίζει λιγάκι σαν ειδικό θέμα, το θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέρον. Κατά τη γνώμη μου είναι απαιτητικό σαν θέμα, και γι’αυτό με φοβίζει, αλλά, αν τελικά το επιλέξουμε, νομίζω πως κάτι θα προσφέρω στη συζήτηση και ελπίζω και στους ακροατές.
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Φρανς (ίσως προλάβω να το διαβάσω μέχρι την εκπομπή) και την ταινία την έχω δει τόσα χρόνια πριν, που ειλικρινά δεν τη θυμάμαι. Βέβαια, όπως λες υπάρχουν πολλά βιβλία και ταινίες που μπορούμε να αναφέρουμε κατά τη διάρκεια της συζήτησης.
Το βιβλίο είναι σχετικά μικρό (περίπου 250 σελίδες) και ευκολοδιάβαστο, έχει κλασσική δομή, γρήγορη πλοκή, ωραία ανατομία χαρακτήρων και γενικά “τρέχει” στο διάβασμα, μπορεί να το τελειώσει άνετα κάποιος σε πολύ σύντομο χρόνο.
Κωνσταντίνε, δεν έχεις δει το “Αλλονζανφάν”;; Απαράδεκτο!!! Να το δεις πάραυτα. Είναι ένα εικαστικό ποίημα και συνδυάζει το πολύ δυνατό θέμα με απίστευτες εικόνες και την καταπληκτική μουσική του Ένιο Μορικόνε. Θα μπορέσουμε να παίξουμε τη μουσική, ε; Το έχω αφήσει πάνω σου αυτό…
Οπότε επικεντρώνουμε τη συζήτηση σε αυτά τα δύο έργα;
Εάν ναι, τότε να φροντίσω οπωσδήποτε να διαβάσω το έργο του Φρανς και να ξαναδώ την ταινία.
Αν η συζήτηση κινηθεί και σε άλλα δημιουργήματα σχετικά με την κεντρική ιδέα της συζήτησης, δηλαδή γύρω από τη “στάση του ανθρώπου σε ιστορικές στιγμές, η μεταστροφή του ανάλογα με τις εξελίξεις, η ουτοπία, το όραμα κλπ”, τότε και πάλι θα διαβάσω/δω τα προαναφερόμενα, αλλά μήπως χρειάζεται να αναφέρουμε τίτλους σε αυτή τη συζήτηση, ώστε να έχουμε όλοι μια εικόνα για το περιεχόμενο της εκπομπής;
Είδα την ταινία. Όπως συμβαίνει με αρκετές επαναλήψεις μετά από δεκαετίες, μου φάνηκε λιγότερο εντυπωσιακή απ’ όταν την είχα δει πολύ νεώτερος. Η κεντρική ιδέα ξεκάθαρη και περνάει άμεσα στους θεατές. Το μουσικό κομμάτι του Μορικόνε πολύ δυνατό, αλλά επαναλαμβάνεται σε όλη την ταινία, οπότε ίσως θα πρέπει στην εκπομπή να συμπεριληφθεί μουσική και από κάποια άλλη πηγή.
Μιας και δεν την έβρισκα αλλού, την παρακολούθησα μέσα του youtube και έτσι έπεσα τυχαία επάνω σε μία ακόμα ταινία με πρωταγωνιστή τον Μαστρογιάννη, την οποία δεν γνώριζα. Η ταινία λέγεται I compagni, παραγωγή 1963. Νομίζω πως είναι παρεμφερής με το θέμα της εκπομπής, αλλά προσεγγίζοντάς το διαφορετικά.
Στην προκειμένη περίπτωση εξετάζεται η στάση όχι μόνο ενός ατόμου, μπροστά σε μια καίρια στιγμή η οποία θα κρίνει το μέλλον, αλλά μιας ολόκληρης κοινότητας, με κάθε μέλος της να εξετάζει την κατάσταση τόσο από προσωπική σκοπιά, όσο και ως συλλογικότητα. Όσο κι αν αυτό ακούγεται δύσκολο, η ταινία καταφέρνει να περάσει με πολύ εύστοχο και σαφή τρόπο το πώς αποφάσεις, οι οποίες κρίνουν το μέλλον ολόκληρων κοινωνιών, εξετάζονται πολυεπίπεδα (ή τουλάχιστον απαιτείται να εξετάζονται σε πολλαπλά επίπεδα) και πώς τελικά υλοποιείται αυτό. Αν και θεωρητικά πρωταγωνιστής είναι ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Μαστρογιάννη (ένας ακτιβιστής, οραματιστής, ιδεολόγος δάσκαλος), η ταινία προσφέρει βήμα σε πολλούς ακόμα χαρακτήρες, επιτρέποντάς τους να αποκτήσουν βάθος, και οι αποφάσεις και πράξεις τους βάρος για την εξέλιξη της πλοκής. Στο τέλος η ταινία αφήνει ένα ανάμικτο αίσθημα πίκρας και αισιοδοξίας στο τέλος, κάτι που δεν συμβαίνει με την ταινία των Ταβιάνι.Αν την παρακολουθήσετε θα μπορούσαμε να τη συμπεριλάβουμε στην κουβέντα.
Τέλος, σχετικά με τη συζήτησή μας αναγνώσματα, τα οποία διάβασα πρόσφατα και ίσως μπορούμε να αναφέρουμε είναι ο “Οκτώβρης” του China Mieville και “Αναρχικοί και Μπολσεβίκοι στη Ρώσικη Επανάσταση”.
Το “Αναρχικοί και Μπολσεβίκοι” το διάβασα πέρσι και είναι πολύ ενδιαφέρον, δεν είναι όμως λογοτεχνία, αλλά συλλογή κειμένων. Τον “Οκτώβρη” δεν τον έχω διαβάσει, είναι μυθιστόρημα; Επίσης πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που διάβασα πριν 2-3 χρόνια είναι “Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας” του Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ, που αναφέρεται στο ισπανικό αναρχικό κίνημα και στη ζωή και δράση του Ντουρούτι και είναι ένα υβρίδιο μεταξύ μυθιστορήματος και ντοκουμέντου. Υπάρχουν πολλά, μπορούμε να κάνουμε αναφορές, στα πλαίσια της συζήτησης.
Στις δυο κυριότερες επαναστάσεις, γαλλική και οκτωβριανή, αναφέρονται πάρα πολλά έργα της κλασσικής λογοτεχνίας, από τους “Αθλιους” του Ουγκό μέχρι τις “10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο” του Ριντ.
“Οι σύντροφοι” του Μάριο Μονιτσέλι, που αναφέρεις, είναι επίσης καλή ταινία, αν και λιγότερο γνωστή και μικρότερης καλλιτεχνικής αξίας από το “Αλλονζανφάν”, κατά τη γνώμη μου.Η δική μου αρχική σκέψη ήταν: Να παρουσιάσουμε τα δυο συγκεκριμένα έργα που πρότεινα. Για το βιβλίο θα μπορούσαμε να διαβάσουμε και 2-3 παραγράφους που θίγουν ενδιαφέροντα θέματα -ήδη το ξαναδιαβάζω και σημειώνω μερικές. Για την ταινία να παίξουμε τη μουσική -τα μουσικά θέματα του Μορικόνε είναι δυο – το “Ντιριν-ντιν-ντιν” και το κεντρικό, που κορυφώνεται στο τέλος, ας βάλουμε και από άλλη πηγή, συμφωνώ. Να ξεκινήσουμε τη συζήτηση από αυτά, πάνω σε θέματα που θίγουν βιβλίο και ταινία. Και μετά, όπου μας πάει… με αναφορές πιθανά και σε άλλα βιβλία και ταινίες με θέμα την επανάσταση. Θα έλεγα να προτείνεις ό,τι θες, δεν χρειάζεται να αγχωθούμε τόσο, ούτε να τα έχουμε όλα προσυνεννοηθεί.
Επειδή δεν έχω ξανακάνει ποτέ εκπομπή σε ραδιόφωνο, απλά καταγράφω τις σκέψεις μου και περιμένω από τον Κωνσταντίνο να μας δώσει τα φώτα του για τον τρόπο που θα μπορούσε να οργανωθεί καλύτερα η εκπομπή.
Κανένα άγχος και χαλαρή συζήτηση δεν είχες πει, Κωνσταντίνε; Σου είχα πει ότι θέλει κάποια προετοιμασία 🙂
@stam_stam
Προετοιμάζω μια παρουσίαση για το βιβλίο. Δεν ξέρω αν το διαβάζεις. Σημειώνω και μερικά σημεία – θέματα για τη συζήτηση. Θα ήθελες να κάνεις εσύ την παρουσίαση της ταινίας, του Αλλονζανφαν, που την είδες τώρα τελευταία;Έπεσε δουλειά τελευταία και χάθηκα λιγάκι.
Λοιπόν…
Την ταινία, αν και την είδα όπως λες πρόσφατα, ίσως να μην την αναλύσω όπως εσύ. Από όσα έχεις αναφέρει μέχρι τώρα, πιστεύω πως μάλλον έχεις εμβαθύνει περισσότερο σε αυτή την ταινία όπως και σε αυτό το βιβλίο.
Δεν έχω πρόβλημα να σχολιάσω και να συζητήσω για την ταινία, αλλά αυτή η πρόσφατη θέαση δεν μπορώ να πω πως με άφησε εντυπωσιασμένο. Αντίθετα, κατέληξα στο συμπέρασμα πως κρίνοντάς την με σημερινά δεδομένα, χάνει σε πολλά σημεία. Μπορεί να περνάει με σαφήνεια το θέμα που εξετάζει, αλλά, προσωπικά, δεν με ικανοποίησαν διάφορα στοιχεία, όπως το μοντάζ και το σενάριο (θεωρώ πως ο θεατής θα πρέπει σε κάποια σημεία να κάνει λογικά άλματα, ώστε να καλύψει κάποια κενά στην πλοκή). Επίσης μπορεί το μουσικό μοτίβο να είναι πολύ δυνατό, αλλά με ενόχλησε η διαρκής επανάληψή του. Όσο για το τραγούδι που τραγουδάει η αδερφή του πρωταγωνιστή σε κάποιο σημείο, απλώς εξυπηρετεί ένα συγκεκριμένο σημείο στην πλοκή (οπωσδήποτε με επιτυχία, βέβαια).
Επειδή σε απάντησή σου πιο πάνω χαρακτηρίζεις την ταινία “εικαστικό ποίημα”, οφείλω να πω πως ίσως να χάνω πολλά στοιχεία, τα οποία θα έπρεπε να έχω παρατηρήσει, οπότε δεν θα ήθελα να αδικήσω την ταινία κάνοντας μια παρουσίαση η οποία θα στηρίζεται αποκλειστικά σε προσωπική άποψη (γι’ αυτό και πιο πάνω λέω πως μάλλον έχεις εμβαθύνει περισσότερο στο θέμα από εμένα).
Έχω αρχίσει την ανάγνωση του “Οι Θεοί διψούν” και ελπίζω πως θα το έχω ολοκληρώσει μέχρι την Τρίτη που έχουμε την εκπομπή. Δυστυχώς το βρήκα μέσω του project Gutemberg, που σημαίνει πως το διαβάζω στην αγγλική σε μετάφραση του 1913 (“The Gods are Athirst”, translated by Mrs Wilfrid Jackson). Αυτό σημαίνει πως τα αγγλικά θυμίζουν τη δική μας καθαρεύουσα, οπότε η ανάγνωση προχωρεί με λίγο πιο αργούς ρυθμούς απ’ ό,τι συνήθως. Εξαιρετικά ενδιαφέρον, αν και με δομή η οποία είναι πλέον ξεπερασμένη (απόλυτα λογικό). Επίσης, οι γνώσεις του αναγνώστη επάνω στις πολιτικές εξελίξεις των πρώτων χρόνων μετά τη Γαλλική Επανάσταση, επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την κατανόηση/παρακολούθηση διάφορων ιστορικών γεγονότων που αναφέρονται στο βιβλίο. Δυστυχώς δεν είμαι σε βάθος γνώστης των γεγονότων της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά το θέμα της εξουσίας που εξετάζει ο Φρανς είναι ξεκάθαρο.
Κατά τη διάρκεια της εκπομπής περιμένω πως θα συζητήσουμε για το ζήτημα που έθεσες (“η στάση του ανθρώπου σε ιστορικές στιγμές, η μεταστροφή του ανάλογα με τις εξελίξεις, η ουτοπία, το όραμα κλπ”), πατώντας σε δύο έργα που θα βοηθήσουν ως αφορμή για τη συζήτηση. Προσωπική μου άποψη είναι πως δεν χρειάζεται να επιμείνουμε αποκλειστικά σε αυτά, κυρίως γιατί το μήνυμα που περνάνε είναι παρόμοιο (είτε εγκατάλειψη του αγώνα -στην ταινία- είτε διαφθορά μέσω της εξουσίας -στο βιβλίο- εν μέσω επαναστατικών συγκυριών) και κατά τη γνώμη μου απαισιόδοξο (επιφυλάσσομαι μονάχα για το βιβλίο, το οποίο δεν έχω ολοκληρώσει, αλλά μέχρι στιγμής η πορεία του πρωταγωνιστή με προϊδεάζει για κάτι αντίστοιχο με αυτό της ταινίας).
Το βιβλίο το διάλεξα, γιατί θίγει πολύ ενδιαφέροντα θέματα για συζήτηση, παρότι το ύφος και το στιλ του φαίνεται σήμερα κάπως ξεπερασμένο, με την κλασσική δομή, τα στοιχεία ρομαντισμού κλπ. Σωστά λες ότι μας δίνει λαβή και για άλλα θέματα συζήτησης, που επιλέγω καθώς το ξαναδιαβάζω. Γενικά θεωρώ ότι η γαλλική λογοτεχνία του 19ου αιώνα, με επιφανείς εκπροσώπους τους Ουγκό, Ζολά, Σταντάλ, Φρανς, Φλομπέρ, Μπαλζάκ κ.α., επηρεασμένη από το διαφωτισμό και τη γαλλική επανάσταση, έχει δώσει πολλά κλασσικά αριστουργήματα, που αποτέλεσαν το θεμέλιο της σύγχρονης λογοτεχνίας. Αντίστοιχα και η ρώσικη λογοτεχνία του 19ου αιώνα με Ντοστογιέφσκι, Τολστόι κλπ. Θεωρώ πολύ χρήσιμο ο κόσμος να διαβάζει και να ξαναδιαβάζει τα βιβλία αυτά, τα θεωρώ διαχρονικά και επίκαιρα και στη σημερινή εποχή.
Για τη γαλλική επανάσταση δεν χρειάζεται να κάνουμε ιστορική αναδρομή και ανάλυση των γεγονότων. Σκέφτομαι να αναφερθούμε επιγραμματικά στον τεράστιο ρόλο που έπαιξε αυτό το ιστορικό γεγονός, που άλλαξε τον κόσμο, την κοινωνία, τα πολιτικά δικαιώματα, τις ιδέες, παρόλες τις παλλινδρομήσεις της. Οι γαλλικές επαναστάσεις ήταν 3: του 1789, του 1848 και του 1871 (η Κομμούνα του Παρισιού, η πρώτη προλεταριακή εξέγερση στην ιστορία), όλες τεράστιας επίδρασης στα επαναστατικά κινήματα, τις επαναστάσεις και τις εξεγέρσεις που ακολούθησαν.
Το βιβλίο, όπως είδες, αναφέρεται στην εποχή της λεγόμενης “τρομοκρατίας” υπό τον Ροβεσπιέρο, που επικράτησε στη Γαλλία τον 4ο χρόνο μετά την Επανάσταση. Μπορούμε να συζητήσουμε ακόμα τα εξής θέματα:
– Υπάρχει επανάσταση χωρίς βία; Και αν εδραιωθεί, θα ασκήσει κι αυτή την εξουσία πάλι με βία, επιβολή και καταπίεση; Η δική μου απάντηση στο πρώτο είναι όχι, στο δεύτερο η απάντηση βρίσκεται εν μέρει στη δύναμη της λαϊκής συμμετοχής. Αυτό το θέμα γενικά είναι αμφιλεγόμενο και πολύ ενδιαφέρον για συζήτηση, έχουν γραφτεί από πολλούς διάφορες απόψεις.
– Με αφορμή τον ήρωα Εβαρίστ Γκαμελέν, οι “κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας” δικαιολογούν τα πάντα στο όνομα της επανάστασης. Η τυφλή πίστη, ακόμα και σε προοδευτικές ιδέες, χωρίς αμφισβήτηση και προβληματισμό, παραλληλίζεται από τον Φρανς με την άκριτη θρησκευτική πίστη. Μπορούμε, στα πλαίσια της επανάστασης, να σκεφτόμαστε, να αποδεχόμαστε τον “άλλο” και να προσπαθούμε πάντα να αλλάζουμε τα πράγματα προς το καλύτερο;
– Μήπως, επειδή ξέρουμε πού κατέληξαν οι μεγάλες επαναστάσεις (να ξεφύγουν από τα αρχικά οράματα και εξαγγελίες κλπ), πρέπει να παραιτηθούμε από τον αγώνα για ριζική αλλαγή της κοινωνίας και να παλέψουμε απλά για “βελτίωση των συνθηκών” στα πλαίσια του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος; Εδώ μπαίνει για μένα η αξία του οράματος και των ιδεών που δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε, αντίθετα πρέπει να καθοδηγούν τους αγώνες και την προσωπική στάση των προοδευτικών ανθρώπων.
– Επίσης στο βιβλίο θίγονται ο ρόλος της θρησκείας και της δικαιοσύνης, που είναι πάντα επίκαιρα θέματα. Κυρίως τα εκφράζει ο δεύτερος πολύ ενδιαφέρων χαρακτήρας, ο πολίτης Μπροτό, και θα μπορούσαμε να κάνουμε αναφορές και σ’ αυτά.Μπορεί εσύ να έχεις επικεντρώσει και σε άλλα θέματα και θα με ενδιέφερε να τα επισημάνεις. Μπορούμε να ανταλλάξουμε απόψεις και δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε σε όλα, μεγαλύτερη σημασία για μένα έχουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι ερωτήσεις, παρά οι απαντήσεις.
Την ταινία δεν την ξαναείδα ακόμα, την έχω σε DVD, την έχω δει 2-3 φορές και θα τη δω πάλι οπωσδήποτε. Προσωπικά είναι από τις αγαπημένες μου. Δεν έχω κάνει καμία ιδιαίτερη εμβάθυνση, δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, εξάλλου είναι γούστα αυτά και είναι απόλυτα θεμιτό να μη σου αρέσει τόσο εσένα. Όταν λέω παρουσίαση εννοώ σε γενικές γραμμές να μπει ο ακροατής στο θέμα και στο πνεύμα της ταινίας. Μπορώ να το κάνω κι εγώ, δεν έχω αντίρρηση, σκέφτηκα απλά να μοιράσουμε λίγο τη δουλειά.
Για τη μουσική έχω καταλήξει να βάλουμε το κεντρικό θέμα του Μορικόνε και επιπλέον θα φέρω και μερικά κομμάτια από σάουντρακ άλλων ταινιών, να παίξουμε ακόμα 2-3, όσα προλαβαίνουμε.
Συμφωνώ με όλα όσα αναφέρεις πιο πάνω.
Δυστυχώς δεν είμαι καλός γνώστης της Γαλλικής ιστορίας, κάτι που, λόγω της επιλογής των συγκεκριμένων έργων, ίσως με υποχρεώσει να συμμετάσχω στη συζήτηση παραθέτοντας κυρίως ερωτήματα. Δεν με ενοχλεί καθόλου αυτός ο ρόλος κατά τη διάρκεια της εκπομπής. Θα εκφέρω προσωπικές απόψεις, αλλά με επιφυλακτικότητα, καθώς ίσως να τις έχω σχηματίσει χωρίς να λάβω υπόψιν σημαντικά ιστορικά δεδομένα.
Καθώς ζω στην Αγγλία θα πρέπει να συνδεθώ μαζί σας μέσω κάποιας εφαρμογής (π.χ. Skype). Ο Κωνσταντίνος θα πρέπει να μας πει πώς μπορεί να γίνει αυτό, ώστε να εξασφαλίσουμε πως δεν θα προκληθεί κάποιο πρόβλημα κατά τη διάρκεια της εκπομπής.
Μια που πλησιάζουμε, εννοείται ότι δεν θα κάνουμε μια ειδική ανάλυση για την ταινία. Δεν είμαστε κριτικοί κινηματογράφου. Θα κάνουμε μια συζήτηση που θα είναι και εισαγωγική για το ραδιόφωνο στην πλατφόρμα, να πούμε για το πώς θα είναι η πολυφωνία και ποικιλία στα θέματα, τι είναι το πρες σε σχέση με την πλατφόρμα του και μετά θα κουβεντιάσουμε και για αυτά τα έργα, αλλά σε αυτό το πνεύμα. Ότι συζητάμε για το τι συμβαίνει γενικά στην πολιτική και αντλούμε από ένα ενδιαφέρον συγκεκριμένο παράδειγμα. stam-stam θα τα καταφέρουμε!
Καλή αρχή!
Λυπάμαι για τη χάλια σύνδεση. Ελπίζω να μην αποτελέσει πρόβλημα σε μελλοντικές εκπομπές.
Επίσης, ίσως θα θέλατε να σκεφτείτε την περίπτωση ηχογραφημένων εκπομπών.Ελπίζω να τα ξαναπούμε (ίσως και από κοντά)…
Στο στούντιο που βρισκόμουν, σε ακούγαμε καλά. Βέβαια δεν ξέρω τι ακούστηκε στον αέρα, υπήρχαν μάλλον κάποια τεχνικά προβλήματα. Πάντως τα παιδιά του ΤΡΡ είπαν ότι πήγε καλά η εκπομπή. Οι παρεμβάσεις σου, Σταμάτη, ήταν πολύ καλές και χρήσιμες. Είχαμε ετοιμάσει πολλά να πούμε, αλλά ο Κωνσταντίνος καθοδήγησε με μαεστρία τη συζήτηση.
Το πιο ευχάριστο είναι ότι ξεκινήσαμε. Καλή αρχή!
Προσωπικά δεν μου αρέσουν τόσο οι ηχογραφημένες εκπομπές. Οι ζωντανές έχουν άλλη χάρη, είναι πιο άμεσες, κι ας κάνουμε και λάθη…
- Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.